De identiteitscrisis van de Panamahoed

Tijdloos, modieus en smaakvol. De panamahoed gaat al eeuwenlang mee als het perfecte zomeraccessoire voor zowel man als vrouw. Het gaat zelfs zo ver dat het hoofddeksel werd uitgeroepen tot Unesco-werelderfgoed. Voor een exclusief exemplaar betaalt u al gauw evenveel als voor een auto.

De panamahoed heeft echter een identiteitsprobleem, of dat hebben wij hem gegeven. De eerste hoeden worden in de zeventiende eeuw in Ecuador vervaardigd, maar de populariteit ervan neemt pas toe in de negentiende eeuw, bij de aanleg van het Panamakanaal.

Het modieuze misverstand loopt verder wanneer Theodore Roosevelt de bewuste hoed draagt tijdens een promotiecampagne voor het Panamakanaal in 1906. De foto’s die daar gemaakt worden, verschijnen op alle voorpagina’s. Een fashionitem is geboren en daarmee ook het misverstand. De Panamahoed werd vanaf dan gelinkt aan het Panamakanaal, hoewel hij werkelijk uit Ecuador komt.

Vandaag zijn het nog steeds de Ecuadoraanse ambachtslieden die de hoeden weven en vormgeven. De hoeden worden gemaakt van de groene stengels van palmbomen in de vochtige regenwouden. Nadat de bladomhulsels verwijderd zijn, begint het echte werk: de gepelde strohalmen worden gekookt, geschud en vervolgens langzaam in de zon gedroogd en gebleekt.

De meeste hoeden komen uit Cuenca, een kleine stad hoog in de Andes. Maar het summum van de hoeden is enkele honderden kilometers verder te vinden in Montecristi. De bakermat van de hoeden blijft daarmee Ecuador.